Gister had ik onverwacht, want ongepland, een kijk-avond die veel indruk op me maakte.
Rondklikkend op zoek naar iets wat ik wilde zien - met de E.K-wedstrijden van de afgelopen weken nog vers in het geheugen - viel mijn oog op een documentaire over Ronaldo.
Het begint in de openingsscène meteen over de vaststelling dat de meningen over hem nogal sterk verdeeld zijn. Hij is zich daar natuurlijk bewust van...van zowel de haat als de liefde. En hij lijkt zich te realiseren dat het beiden weinig met hem te maken heeft. Hij kiest ervoor in het NU te leven. De toekomst is immers toch onbekend.
Het verleden benoemt hij hier niet...maar in de loop van de documentaire wordt steeds duidelijker over hoe dat verleden hem heeft gevormd.
Een vader (en broer) die teveel dronk, een moeder die daar niets mee kon, op je elfde al het huis uit omdat je zo veel talent blijkt te hebben, en een manager die overal bovenop zit.
Vast en zeker ook uit opportunisme, maar de band tussen die twee lijkt wel oprecht en mooi.
Hij spreekt veel over de keuzes die hij maakt. Hij koos ervoor om voetballer te worden. (en dan wel de beste van de wereld) hij koos voor bepaalde clubs, hij koos ervoor om ondanks blessures aan het WK van 2014 te beginnen, hij koos voor alleenstaand vaderschap.
En iedereen vindt daar van alles van, maar hij kiest vol overtuiging en bewust en stáát voor zijn keuzes.
Ik keek echt met verwondering en bewondering...
Zo zelfverzekerd als hij is over zijn kunnen, en de toewijding om daar dan ook álles voor te doen. De krankzinnig hoge eisen die hij aan zichzelf stelt. Het leven dat hij zichzelf ontzegt...
Ik zou er een boek over kunnen schrijven wat hij allemaal laat zien...maar wat me het meeste trof was de prachtige mengeling van zekerheid en onzekerheid, en zijn liefde voor familie. Niet omdat het allemaal zo koek en ei en rozengeur is, maar omdat hij de keuze heeft gemaakt dat dat belangrijk is. Familie.
Zijn vader leeft niet meer...zijn moeder helpt veel bij de opvoeding van zijn zoon (inmiddels heeft hij vier kinderen) hij helpt zijn broer om diens leven op de rail te krijgen en betrekt hem bij zijn leven...en zijn manager is eigenlijk ook familie.
Hij heeft gekozen en gecreëerd wat hij van plan was.
En wat men er ook allemaal van mag vinden, hij doet het. En hij doet dat volledig; hij is Christiano Ronaldo.
En toen zag ik de film over Amy Winehouse.
Die ik natuurlijk ken van haar hits en de gossip verhalen om haar heen...maar deze film liet veel meer zien.
Het contrast met het verhaal van Ronaldo had bijna niet groter kunnen zijn.
We zien Amy als jonge vrouw....dat ginnegapt met vriendinnen, lacht en zingt en origineel van geest blijkt, en fenomenaal van stem.
Ze houdt van jazz, ze is een jazz zangeres in hart en ziel.
Ze rolt, vergezeld door haar vrienden , min of meer per ongeluk de muziekwereld in, en maakt haar magische debuutalbum "Frank"..treedt op op bijvoorbeeld North Sea Jazz, waar ze in haar element is.
Was het daar maar bij gebleven...
Maar daar bleef het niet bij...overal om haar heen zie je langzaam klauwen van hebberigheid groeien...en de mensen die echt van haar houden, haar vriendinnen, raken langzaam afgedreven...
Mensen om haar heen willen allemaal profiteren van haar succes; klein en sluipend en geniepig, haar vader en het management voorop. De hulp die ze haar willen bieden is elke keer 'too little en too late', terwijl ze zich verschuilen achter contracten en verplichting. ...en niemand lijkt echt te zien wat het met haar doet....sterker nog, ze lijken het allemaal niet zo'n probleem te vinden, zolang de geldmachine maar blijft draaien.
Haar oude vrienden uit beeld gewerkt, klampt ze zich vast aan de liefde voor Blake. Haar alles verzengende liefde voor de man en het junkie-leven, en het groteske geleefd worden in de verblindende spotlight waar ze niet wil zijn, is hartverscheurend.
De enige keer dat ze er echt aan lijkt te ontsnappen, wonend op St Lucia, saboteert haar vader haar geluk door op te komen draven met een filmcrew.
Ze valt terug in de niet te stoppen, neergaande spiraal van drugs, drank.
Haar werk, het zingen, de liedjes waar ze intens van houdt - maar niet meer wil doen....niet op die manier, niet onder die voorwaarden.
En weer lukt het haar nuchter en clean te worden, maar het leven is leeg zonder Blake, zonder drugs.
Haar lichaam kan het door alle misbruik niet meer aan.
Uiteindelijk lukt het haar te ontsnappen...voorgoed.
Wat een vreemde combinatie van documentaires.
Twee mensen met buitengewoon talent.
De een 'in control'...zo gefocussed op zijn levensweg.
Precies weten wat hij wil en dat ten uitvoer brengt.
Met een verzameling mensen om zich heen die hem daar bij ondersteunen.
De ander volslagen stuurloos, met mensen om haar heen die niet sterk genoeg zijn, te hebberig zijn om haar te behoeden voor de val.
Geen van allen vermoorden ze haar...maar allemaal offeren ze stukje bij beetje haar ziel op...
Voor Ronaldo hoop ik dat hij na zijn voetballoopbaan eindelijk een beetje rust vindt..en ik vermoed, dat hij dat wel gaat regelen.
Voor Amy hoop ik ook dat ze rust heeft gevonden. Het is eeuwig zonde dat ze niet in staat is geweest te kiezen voor een bestaan als jazz-zangeres in kleine rokerige zaaltjes. Waar een kleine wereld nog een heel leven van haar magie had kunnen genieten.
Die rust...dat schijnt de prijs te zijn waarvan wij vinden dat ze die moeten betalen.
Wij vinden dat we allemaal recht hebben om deze mensen hun privacy te ontnemen.
Ik was er misselijk van.
De jacht die gemaakt wordt op ze.
De onverbiddelijke jacht op een kijkje in hun leven.
Gestalkt door miljoenen.
De paparazzi...het 'werk' van de verfoeilijke paparazzi die wat mij betreft strafbaar zou moeten zijn.
Serieus, dat moet verboden worden.
Hyena's, aasgieren....die zijn beschaafd vergeleken bij de menselijk versie ervan.
In een beschaafde wereld, laat je mensen met rust.
Misselijk, geschokt en beschaamd was ik.
Geschokt omdat het nog nooit zó hard tot me is doorgedrongen hoe erg dat gebrek aan privacy is.
Beschaamd, omdat ik ook dacht dat het er 'nu eenmaal bij hoort'.
Klaar mee nu.
Bewust.
Gister had ik onverwacht, want ongepland, een kijk-avond die veel indruk op me maakte.
Liefs
Inge
Yesterday I had an unexpected, unplanned evening of watching the box, that impressed me deeply.
Clicking around for something to watch - and with the EC-games freshly in my mind - my eye caught a documentary about Ronaldo.
In the opening scene its immediately established that the opinions on him are extremely divers. Its obvious he is aware of both the love and the hate, and he seems to know that neither one or the other have much to do with him as a person. He chooses to live in the NOW.
The future is unknown.
He doesn't mention the past here..but as the movie progresses its getting clear how his (family) history influenced and shaped him.
A father (and brother) who drank way too much, a mother that couldn't do anything about that, leaving his home at eleven years old, because you obviously have this huge talent, and a manager that has his hands firmly on the rother.
Surely out of opportunism, but their connection seems real and genuine.
He talks a lot about the choices he made.
How he chose to become a football player. (and to be the best at it) how he chose his clubs, how he chose to do the WC in 2014 (in spite of his injuries) and how he chose to be a father.
Sure...everyone had opinions about all of everything he does, but he chooses deliberate, conscious and stánds for what he chooses.
I watched in amazement and admiration.
As confident as he is about his abilities, and his commitment to whatever is necessary. The insane standard his holds himself to.
The life he denies himself.
I could write a book about everything that he lays out...but what struck me most was the beautiful blend of confidence and insecurity, and his love for family.
Not because its all lovey dovey peachy perfect , but because he decided that it is what matters. Family.
His father is not alive anymore...his mom helps with the care for his son (he has four kinds now) he helped his brother to get clean, safe and working for him.. and his manager is just like family too.
He chose and created what he had planned.
And no matter what everybody thinks, he does it.
And he does it completely.
He is Christiano Ronaldo.
And then I saw the film about Amy Winehouse.
Of course I know her through her hit-songs and all the gossip that surrounded her....but this film showed much more.
The contrast between her story and that of Ronaldo could not have been starker.
We see Amy as a young woman, kidding and laughing with friends, singing and it shows her original mind and phenomenal voice.
She loves jazz, she is a jazz singer heart and soul.
She kinda stumbles -accompanied by friends - into the music business unintentionally, and makes her magical debut album "Frank"..and does gigs like the North Sea Jazz , where she is her element.
If only she had she just stayed there....
But she didn't ...and all around her you see claws of greed developing...and the people that truly love her, her friends, get drifted off more and more...
The people around her all want to profit from her success; small en creeping and on the sly..led by her father and her management. The help they offer her is repetitiously too little, too late, while all of them hide behind contracts and commitments...and nobody seems to really care what is does to her.
Even worse...nobody seems to think it is a problem as long as the money keeps rolling in.
Her old friends pushed to the background, she clings to her love for Blake. Her scorching all encompassing love for the man and the junkie-life, and the grotesqueness of being forced to live in the blinding spotlight she never wanted, is heartbreaking.
The one time she seemed to have escaped, living on st Lucia, her chance of happiness is being sabotaged by her father who visits her and brings a film crew with him.
She falls back into the unstoppable downward spiral of drugs and alcohol.
Her job, her singing, the songs that she loves intensely - but doesn't want to do anymore - not in this way and not on their terms.
And again she gets clean and sober...but life to her is empty without Blake, without drugs.
In the end her body can't take all the abuse anymore.
She manages to escape it all..for good.
What a strange combination of documentaries.
Two extraordinarily talented people.
One in control and completely focused on his life path.
Precisely knowing his goal and how to get there.
Surrounded by people who play their part in the support he needs.
The other completely adrift, surrounded by people that are not strong enough, too greedy to protect her from falling.
Non of them have killed her, but they all - little by little - sacrificed her soul...
I wish for Ronaldo that he will find some peace and quiet after his career ends, but he will probably choose and create that.
Hopefully Amy found her peace in the afterlife.
Its a crying shame she was not able to choose and create the life she had wanted, a jazz singer in smokefilled small venues.
Where a small world could have enjoyed her magic for a long long life..
This peace..is the price we seemingly are convinced off that they have to pay.
We think we have the right to take these people's privacy from them.
It made me nauseous.
They are being hunted.
The relentless hunt to peek into their lives.
Stalked by millions.
The paparazzi...the 'work' of the despicable paparazzi should be prohibited.
Seriously, it should be prosecutable.
Hyena's and vultures are civilized creatures compared to humans.
In a civil world, you leave people alone.
I was nauseous, shocked and ashamed.
Shocked because it never before hit me só hard how truly horrific this lack of privacy is.
Ashamed, because I regarded it as something 'that comes with the territory .
Done with that.
Conscious.
Yesterday I had an unexpected, unplanned evening of watching the box, that impressed me deeply.
Love
Inge
Reactie plaatsen
Reacties