Al weken probeer ik een blog te schrijven over 'de energie' die op de aarde rondwaart, maar dat is niet eenvoudig.
Ik loop steeds vast in enorm gemopper.
Nou ben ik de kleindochter van dominees, en het is zondag, maar ik wil toch geen preek schrijven.
Ik doe een poging...
Laten we het hebben over wat eronder zit...
Ik wil het zo graag hebben over de groei die er is, maar overwoekerd wordt door ...nou, laten we het kleefkruid noemen. (nu dat ook overal zo woekert)
Das ook van dat lastige taaie spul, dat als het groen is aan je blijft kleven (en aan honden...zucht Pippin!) en als het niet meer groen is een wirwar is van balletjes die overal aan blijven hangen (honden én katten én broekspijpen)
Het kleefkruid dat de wereld overwoekert nu, lijkt op betweterigheid.
Maar wat is betweterigheid?
Das angst. Alles wat geen liefde is is angst.
Natuurlijk lijkt dat vaak wel op liefde, en bedoelen we vaak ook liefde te geven...maar het is te krampachtig om liefde te zijn.
Weet je wat kleefkruid ook doet?
Het neemt licht weg. Zónder de plant waar het overheen groeit te verstikken...neemt het licht weg, en groeit er even niets onder. Zo maakt het ruimte voor andere zaden om daar in de herfst te landen en daardoor groeit daar volgend jaar iets anders.
Het maakt ruimte voor iets nieuws.
Al jaren hebben we het in de spiriwiriwereld over de nieuwe aarde. Eckhart Tolle schreef er een boek over.
(er zijn podcasts van hem met Oprah, waar ze een uur de tijd nemen voor elk hoofdstuk, als je het kunt vinden, zéér de moeite en tijd waard!)
De nieuwe aarde, brengt een nieuwe vorm van samen leven. Een samenleving gebaseerd op harmonie en openheid en liefde.
Om in liefde te kunnen leven, moet je eerst angsten onderkennen.
Want de tegenhanger van liefde is niet haat, maar angst.
De tegenhanger van licht..is duister..maar duisternis is niet woede, of haat of agressie...het is angst.
En momenteel is de wereld in de grip van angst.
Maar daar onder.....
Daaronder zijn we bezig met onze relatie met de dood. We moeten wel want die leek ineens overal op de loer te liggen.
Zelfs een omhelzing was plotseling een dreiging.
De vraag kwam naar boven: zijn we nu zo bang voor de dood, dat we het leven ervoor stilzetten?
Hoe ver ga je in het ontlopen van die eventuele dood?
Wat zijn we bereid in te leveren?
Wetende, dat het niet te ontlopen is.
Dood hoort bij leven.
We zijn bezig met onze relatie met de dood en dús met het leven!
Natuurlijk zijn dat lastige vragen, niemand wil voortijdig sterven. We willen allemaal lang en gezond leven.
Dus wat wel en wat niet?
Het geeft op de aarde nu al ruim 1,5 jaar een wirwar van meningen en ruzie.
En met de beperkte informatie, die niet bepaald eenduidig is, zijn we verstopt onder een deken van kleefkruid...
We vinden allemaal dat we gelijk hebben en vinden vooral dat we de ander moeten overtuigen van dat gelijk.
Maar daaronder?
Is ruimte aan het ontstaan....
Want..heb je gemerkt hoeveel je altijd moet van jezelf?
Hebben we ons leven wel ingericht zoals we dat zouden willen?
Hoe beleefde jij de stop....het even niet hoeven meedoen aan de ratrace?
Die plotselinge schone lucht...die zal jou toch ook aan het denken hebben gezet?
Met de neus pál op de feiten gedrukt was het duidelijk dat ons gedrag niet houdbaar is.
Vorige week, in juli was het Earth Overshoot Day.
De dag dat alle grondstoffen die we tot onze beschikking hebben....en waar we een jaar mee zouden moeten doen als we duurzaam willen leven, hebben we al opgemaakt.
In juli....zo vroeg was die dag er nog nooit.
We gebruiken dus dubbel van wat duurzaam is.
En we blijken niet bereid tot daadwerkelijke verandering.
Die nieuwe aarde...die komt er heus wel. Daar heeft ze ons als mensheid niet voor nodig.
Dat was wellicht de grootste vergissing van de spiriwereld; het redeneren vanuit de mens.
We zijn niet de aarde aan het opmaken....we zijn onszelf aan het opmaken.
Het vlees dat je eet...is je eigen vlees.
Het vuil dat je achterlaat in de natuur, is het vuil dat je in jezelf achterlaat.
De (fossiele) grondstoffen - de energie - die we erdoorheen jagen, is onze eigen levenskracht.
We zijn de aarde niet aan het vernietigen, we zijn onszelf aan het vernietigen.
We weten het, we zien het...maar we vinden onszelf niet belangrijk genoeg.
Dat lijkt mij een faire conclusie.
Hoe leren we genoeg van onszelf te houden, en dus van de aarde?
En tot die tijd....zullen jij en ik in de ruimte onder het kleefkruid leven.. en proberen we zo min mogelijk mee te doen aan die warrige kleefboel.
Proberen we zo eerlijk mogelijk te leven.
Geen dier hoeft nog dood voor mijn eten.
Verspil zo min mogelijk.
En heb zoveel mogelijk lief.
Want wat duidelijker is dan ooit: liefde is het enige dat echt belangrijk is tussen je geboorte- en je sterfdag.
Laten we in die tussenliggende tijd een beetje lief zijn voor elkaar.
Heb plezier!
Verspreid geluk!
Liefs van mij,
Inge
PS: ik ben er niet zeker van of ik heb gezegd wat ik wou zeggen.
Of het niet deprimerend is, of het hoop geeft.
Of het de ruimte laat zien?
Ik weet het niet.
<3
For weeks I have been trying to write a blog about 'the energies' roaming around, but its hard.
I get stuck in grouchy grumble.
I am the granddaughter of clergymen and today is Sunday, but I don't want to write a sermon.
I'll give it a go.
Lets talk about what is underneath.
I só want to talk about the growth underneath, but it's overgrown by...well let's say sticky-willy, or catch-weed (since this is overgrowing everything outside)
Tough and wiry, that, in its green stage will stick to you like velcro (and dogs....grrr Pippin!) and past its green stage is a tangle of tiny balls sticking to everything! (dogs, cats, pants)
The 'sticky-willy' that is now overgrowing the earth, seems to be the know-it-all attitude.
But what is it really?
Its fear. Everything that isn't love, is fear.
Of course it often seems just like love, and we mean it to be giving love, but its way to forceful ans spastic to truly be love.
You know what sticky-willy also does?
It takes away light. Without harming the plant it is overgrowing..it takes away the light underneath and that prevents undergrowth. Making space for other seed to land there in the fall, so something else will be growing there next year.
Letting in the new.
For years we talked about the new earth in our spiritual community. Eckhart Tolle wrote a book about it.
(he did podcasts with Oprah, where they talk about each chapter for an hour, well worth your time and effort if you van find it)
The new earth, brings a new form of living together.
A world based on living in harmony en openness and, yes, love.
To be able to truly live in love, you have to face your fears though.
The opposite of love is not hate, it is fear.
The opposite of light, is dark...but darkness is not anger, or hate, of aggression...it is fear.
The world is in the grip of fear.
But what lies beneath?
Beneath this we are looking our death in the eye. We have to because it all of a sudden seemed to be everywhere.
Even an embrace suddenly seemed a threat.
So the question arose: are we now so scared of death, that we are willing to stop living?
How far will you take this trying to outrun death?
What are we willing to sacrifice?
Knowing that you cannot avoid death.
Death is part of life.
So in dealing with our relation to death, we are dealing with life!
Of course these are difficult questions, nobody wants to die before their time. We all want to lead long and healthy lives.
So what to do and what not?
This has been the ravel of opinions and argument for the past 1,5 years.
With information being limited and not at all unambiguously...we are caught under this blanket of sticky-willy. We all are convinced we are right and all think its very important to convince others of our being right.
And beneath that?
New space arises underneath it all.
Did you noticed how often you do stuff you don't want to?
Did we shape our lives the way we want it to be?
How did you experience the full stop ....not having to participate in the rat-race?
The clean air that we suddenly saw all over the world, i'm sure it made you realize what could be?
It was made perfectly clear, that the way we live is not at all sustainable.
Last week, in July we had Earth Overshoot Day.
This is the day that we have used up all the ecological materials and natural resources that should have lasted us the year, if we want to be sustainable.
July...and we used it up.
Never before did we use it up this early in the year.
We take double of what we should take.
And we are obviously not prepared to really change that.
This new earth will come to fruition. She does not need humanity to be here for it.
That might have been the biggest misconception in the spiritual community; the reasoning from a human standpoint.
We are not finishing the earth, we are finishing off ourselves.
The meat you eat, is your own flesh.
The littering of nature is the littering of your-self.
The (fossil) resources - the energy - that we squander, is our life-energy.
We are not destroying the earth, we are destroying ourselves.
We know this, we see this...but we don't deem ourselves important enough to change it.
Seems a fair conclusion to me.
How will we learn to love ourselves enough, and thus love the earth?
Until then...let's you and I live in the space under the sticky-willy..where we try to steer clear of getting tangled up in the wiry stickiness.
Trying to live an honest life.
No animal has to die for my food.
Try not to waste.
And love as much as you can.
Because now more clear than ever before: love is the only thing that really matters between your birth- and your dying day.
In that meantime, lets just be kind to one another.
Have fun!
Spread happiness!
All my love,
Inge
PS: I'm not at all sure if I wrote what I wanted to write.
If it is depressing, or does it give hope?
Does it show the space?
I am not sure.
<3
"Blackest anger, whitest fear
Can you hear me, am I clear
My name is peace, this is my hour
Can I get just a little bit of power
.....
To create straight what is true
Yo, he's with me and what I do
My name is peace, this is my hour
Can I get just a little bit of power"
- Power of Equality, Red Hot Chili Peppers
Reactie plaatsen
Reacties