We wisten dat dit zou komen.
Dat weten we al heel lang.
We wisten ook dat we niet wisten hoe het eruit zou gaan zien.
En dat weten we nog niet.
We kijken om ons heen maar zien verdomd weinig.
We houden niet van chaos.
Het maakt ons onzeker...wiebelig.
Ons brein, ons hoofd kan niet zoveel met chaos, dus we zoeken direct naar herkenning:
patronen, herhaling, iets waar we ons aan kunnen vasthouden.
We herkennen boosheid, we herkennen fout, schuld en beschuldiging.
We kleden ons in boosheid, en zien alle gebreken om ons heen.
We wijzen naar de schuldigen, en oordeel is overal.
En als de schuld ongegrond lijkt, dan gronden we em zelf wel!
Ons eindeloos creatieve brein vindt het verhaal, ook als er geen verhaal is.
Zo is ons brein bedraad..het moet passen. En als er gaten in de verklaring vallen, dan bedenken we connecties en maken we bruggetjes, want we laten ons oordeel nergens voor stoppen!
Maar herkennen we ook liefde? Herkennen we onschuld en openheid zonder oordeel?
Kunnen we ons kleden in vriendelijkheid en het spelende kind zien in onszelf ...in de ander?
Niet naar buiten wijzen, maar naar binnen keren in volledige en eindeloze verwondering, voel het avontuur van het voelen van emotie en het gewoon laten zijn wat het is?
We wisten dat dit zou komen, de geboorte van de nieuwe aarde.
We weten het al lang, maar dat maakt het niet minder eng.
Kunnen we ons alsjeblieft overgeven aan die angst.
Ga in de angst zitten, voel het. Laat het je vertellen wat het te zeggen heeft zonder de behoefte het te laten verdwijnen.
De rivier van meningen en observaties en ja, het is ook belangrijk dat je daar in gaat zwemmen - hoe zou je anders kunnen weten hoe dat voelt - je spettert en surft en gaat koppie onder en komt boven voor lucht...
Maar we lijken te vergeten dat er geen rivier zou zijn zonder de wal.
Elke rivier wordt gevormd door de walkant.
Die is daar, nauwelijks bewegend, vormgevend - en samen met de zwaartekracht - bepalend voor de stroomrichting.
Soms steek ik mijn voeten in het water, of waad ik een stukje. Soms spring ik er in met een 'bommetje' en een enorme plons!
Maar ik ben niet zo'n zwemmer van nature.
Ik drijf liever....
En niets drijft fijner dan de zachte deining van de zee bij zonsopkomst...
En we weten dat dat komt.
We hebben altijd geweten dat dat komt.
Dat breken van de dageraad van een nieuwe tijd waar we vredig drijven en kijken naar de opkomst van de zon.
Altijd weer de opkomst van de zon.
Waar kalme liefdevolle vrede is wat er is.
Wees de kalme liefdevolle vrede, want de realiteit heeft geen andere optie dan jou te volgen in die creatie.
Heb een fijne zon dag
liefs
Inge
We knew that this was coming. We have known for a long time.
We also knew that we did not know what it was going to look like.
And we still don't know.
We look around, but see astonishingly little.
We don't like chaos.
It makes us insecure...wobbly.
Our brain, our head doesn't know how to handle chaos, so it immediately searches something it can recognize: patterns, repetition, something to grab hold to steady ourselves.
We recognize anger, we know fault, guilt and blame.
So we dress ourselves in anger, find fault in everything around us.
We point at the guilty and blame get's passed around wildly.
And if the guilt doesn't stick, we will make it stick!
Our endless power of creation will find the story, even if there is no story there.
That's how our brain is wired...to make things fit.
And if there are gaps between the explanations, we will invent connections and create bridges because there ain't no stopping us when we are on a judgement spree!
But do we recognize love? Do we know innocence and openness without judgement?
Could we dress ourselves in kindness and see the playful child in the other..in us?
Don't point out, but go inwards in utter and endless wonder, feel the adventure of feeling every emotion and just let it be whatever it is?
We knew that this was coming, the birth of a new earth.
We have known for a long time, but that doesn't stop us from being afraid.
Can we please just surrender to that fear.
Sit with it. Feel it.
Let it speak to us and can we just listen without having to make it go away?
There is this river of opinions and perception and yes its is also important to go for a swim in it - how else can you know what that's like - you splash and surf and go under and come up for air...
But we seem to forget that there would be no river if it wasn't for the shores.
Every riverbed is shaped by its shores.
Its just there, hardly moving, defining the shape - and in collaboration with gravity - determining the course of flow.
Sometimes I stick my feet in the water, or I wade a bit. Sometimes I jump in, 'cannonball' in making this huge splash!
But i'm not a swimmer by nature.
I rather float.
And there is nothing better then floating with the soft swell of the sea at sunrise....
And we know that will come.
We have always known that this will come.
The dawning of this new era where we will float peacefully and look at the sun rise and shine.
Always the rising of the sun.
Where calm and love and peace will be what is.
Be that calm loving peace, because reality has no other option than to follow your creation.
Have a nice sunday
love
Inge
Reactie plaatsen
Reacties
<3
Allermooist omschreven. Fijn om te lezen. Het heeft zelfs een "summer breeze".
Haa..thanks luv <3
Misschien verandert er al heel veel als we herkennen omzetten in erkennen.
Ja!! Natuurlijk....herken het en own it, het is van jou...het is jij! Dank <3