The very first time I saw you, was at the local cultural centre and Herman Brood was playing. I needed to go to the loo and passed this small pit-like space where the entrance to the theatre is, but its doors were closed for the night, and it formed a perfect little hideaway. Great spot for smoking weed. I saw my friends down there, so (after I peed) I went down there...and the world changed. I saw you leaning against the doors, your legs stretched out in front of you, your hands folded and tucked between your thighs.I was mesmerized by your appearance - your boyish otherworldly innocence -lightly rocking back and forth, singing a song - not the one blasted from the stage though - and all I knew was that I never wanted to take my eyes off of you. I sat down opposite of you, stretching my legs next to yours, my hand touching your leg, stirring you out of your trance.Our eyes locked (yours like a deer in headlights, mine by choice) and I am not sure we ever let go. Never again did eyes - like yours - show me how perfect they perceived me to be. Never was I loved so unconditionally. The world turned out to hard for you to stay. 

Its is finally done! This tattoo had been on my mind for ages, at least...the first half of it...the second half presented itself later. See, the very first computer I owned, must have been in 1999, and I wandered out on the worldwideweb, it goes without saying that the very first thing I did was go the the Red Hot Chili Peppers chatroom.Nobody used their own name in the internet then, and Californication had just been released, and I imediatly fell for the name, and that is how I became Fairy to the World. And it obviously stuck :)When I got the asterix tattoo ( in 2012) I started picturing a tattoo of that name on my arm. And then I thought...I want Anthony Kiedis to write it!Because his handwriting is so beautiful..and well, it seemed tha fan-est wish to have. So, my one-item bucketlist was a fact. For years I tried Schiffmacher, managers, venues, sponsors ...to help me with my wish, no luck. In 2022 the world was graced with Unlimited Love, and the song that I instantly fell in love with, was Bastards of Light. It juist suited me perfectly, and my inner Fairy promptly decided to get hitched, and that how Bastard of Light became my 'married' name . In 2021 I wrote this blog 'Privacy Invasion' when I first became fully aware of the misuse of pictures that were taken without people's consent. I suddenly hit me that it felt like stealing. Then in 2022, Flea said he didn't want to have his picture taken with fans anymore, because it made him sad, that taking a picture always broke the contact with the fans. It is not recegive. A lot of fans were angry, claiming they had the right, or even duty to share themselves with the fans...and it felt so invasive to me.What they share with us is their life, hearts, bodies and souls with us through their music. They give so much...And recently I saw a video of Anthony explaining to fans why he didn't want to sign an autograph, and he explains why he prefers to have a conversation..on an sharing bases....and the girl in front of him answers him by again asking, 'will you pllllease sign'..and it made me feel so sad for him. And then it hit me hard....I was doing exactly the same as the girl, in asking him to give me something.Dang! The moment that thought entered my mind, the bucketlist was out the door. Instead I decided to piece it together myself, with a nice little twist of the letters coming from the setlists of the concerts that I was at lately. (Nijmegen, Pinkpop and London) The resolve made me very happy. Today was the day, and I am absolutely chuffed!  I.A.m Fairy to the World-Bastard of Light

Op zulke festivallige dagen dwalen mijn denksels vanzelf naar jou. lome middagen in het graseindeloze muziek, biertje blowtjekletsen alsof het altijd altijd was. wat waren we goed in gewoon..zijn.

I must have been around 20 years old when he did his first fly-by in my life. We must have met on a dance floor, where i'm sure I must have noticed his ever so happy crooked mischievous pirate-like smile, and I wonder if  I noticed right away that his feet did not touch the ground. I probably did. I do know he made me laugh in wonder, at what he did and said, and I remember curiously floating along...We probably kissed, because when someone is that full of life, how could you not kiss? But more importantly, we connected. You know...these kind of instant connections where thought or reality do not matter...you just want the moment of elevation to continue. Live, breathe, laugh and I think it involved whiskey.Somehow this dancing kite of a man came home with me, and romantic involvement may have been the intention..but present interaction was just way more magical. He saw my cat Majka, who júst had her kittens, and he tumbled straight to her, with sheer joy, and played with the cats...sort of merged with them. I remember looking at him ..knowing he was like air, a fleeting mirage. I enjoyed the moment. Somewhere in there he told me his name was Brandus Oldenburger, and I might have known that wasn't true, but it suited him. 

Art: Can't find who painted it. If you know, let me know?

Mijn bakkie, de beste koop die ik ooit heb gedaan. Toen onze dochter drie was en ze haar eerste fietsje kreeg, fietste ze de stoep op en neer, stapte af en zei gedecideerd: "zo, dat kan ik". En daar bleef het bij, want ze had kennelijk ook besloten dat het niks voor haar was, dat fietsen. Nou kende ik mijn dochter goed genoeg om te weten dat ze dat meende, en dat hoog of laag springen geen enkel effect zou hebben. Dus ik moest iets anders bedenken. We hebben het over ruim twintig jaar geleden en fietskarren waren toen heel hip, maar ik vond dat niks...je kinderen een meter achter je, waar je geen zicht op hebt. Geen contact. Vriendin Clarine had een bakfiets, en dát leek me wel wat. De Christiania bakfiets is ontwikkeld in het hippiedorp Christiania in Kopenhagen, Denemarken. Naar mijn weten was het de aller eerste kindervervoersbakfiets. En hoe meer ik het googelde, hoe verliefder ik er op werd. Je kinderen in je vizier, vóór je, veilig in de riem op het bankje, met de huif ook nog beschermd tegen de regen en hoe gezellig...zo'n tentje! Hoe we het geld bij elkaar geharkt hebben weet ik niet meer, (ongetwijfeld met hulp van mijn lieve ouders) maar het lukte, en op een goede dag gingen we richting bakfietsdealer, die precies had staan wat ik zocht. Kijk, hoe geweldig! 

Klik hier om een tekst te typen.

A photographer whose work I fell in love with. Specifically  the book "Inner World", with the extraordinary  pictures of the - also by me beloved - 'Kambos' area on Chios. The Greek island where I once spent a winter, in a time when there was no winter-tourism, where I spent a long summer living and working, and vacationed many times. The island where I left part of my soul behind, and it lives there for ever, and I will hopefully visit sometime in the near future. When I lived there and spent many hours behind the bar (at the bar, on the bar) my escape from the bustle (people) was driving around on my red moped, in this extremely beautiful area. The partially faded glory of the outstretched citrus orchards, walled by the typical warm yellow red stones that just seem to hold on to scents of the past, is just absolutely breathtaking. Time and time again I went out on my adventures, to climb over walls, wriggle myself through broken old fences, and sneak onto these properties. Many orchards were completely neglected, overgrown and inhospitable, as were the houses. I used to imagine how one could restore and renovate all of that. Bring it back to its former exquisiteness. And to just sit there , take in my surroundings, take in the incredible smells...and to think about the people who had lived there, imagine the lives they had lead . To my absolute great joy, I discovered photographer Statis Vogiatzis shares this great love, and with his artist eye he eternalized, what I had loved so much. Every photo shows so much history, so many life stories, the people..And to my delight, this was published in a book. It's the only book that I always keep within reach.  The book that always brings me back to an eventful time in my life. The eventful history of the island itself. An island, my island as a soulmate, with the Kambos at its heart. Efxaristo Stratis Vogiatzis

Don't you just love to swear? Use profanity? Cursing, and using all those four letter words. Blaspheming , damning and cussing. Out loud. Which is kinda weird, because i'm a very peace loving person. I know words are powers. I know that words create. Words should be carefully chosen, specially when directed at another individual. I wish no harm.

'The sweetest escapism'

" Night fever night fever ..we know how to do it ..gimme that night fever, night fever ..we know how to show it!!" 

Trust is not just my friend...its a fifth limb. I was born with it and I have never lost it. Might have misplaced it a few times, might have forgotten...but it was never lost. I don't wear my heart on my sleeve, as the saying goes, I have it in my hands, just like this painting. Its in my hands and I give it to you. Freely. Always. To almost anyone and everyone I encounter. I say almost, because aggression scares me...it makes me recoil. But under any normal circumstance its like this painting: my heart is out there, here it is, have it. It's a conscious choice I make. Or at least I think it is. Maybe it's not, maybe it's just the only option I have. Whatever the case...I don't fight it. It's me. As far back as I can remember it has always been like that, my heart, out there for the taking. Did that ever get me hurt? Cause me pain?Oh gosh you bet it did! It got battered, bashes, kicked around, torn and a few times even broken. But I never shied away from that. I never ever considered tosafely tuck it away behind the bars of my ribcage.  'Cause it may be my ribcage...its a cage nonetheless. I will not let my heart be caged away. 

"Drum met rizla rood"Hoe vaak zal ik dat gezegd hebben, vroeger, toen ik nog rookte. Honderden keren...zo'n 16 jaar lang, 2 of 3 keer per week, want ik rookte véél, en ik rookte graag! Ik kan wel zeggen dat ik er een uitzonderlijk talent voor had. De foto is een beetje gek, want dat plakbandstripje, dat zat nooit zo vast, want aan de binnenkant van je pakkie shag plakte je je pakje vloei. En dan een sjekkie draaien...Hoe vloeiend de beweging, je vingers die het pakje shag vasthielden, het vloeitje eruit trokken, de perfecte hoeveelheid shag uit het zakje halen, zo goed mogelijk verdelen - wat bij mij altijd de vorm had van een joint...smal bij het mond-einde, breed waar je em aanstak - met je wijsvingers, en dan behendig oprollen met exact de juiste druk tussen je duimen en je middelvingers. Dat laatste stak nogal nauw, want een sjekkie dat te strak gedraaid was, was altijd een enorme teleurstelling.Bij elke sigaret begint het met het streven naar het rollen van het perfecte sjekkie. Eigenlijk is het een soort kunst. Ik wilde ook helemaal nooit stoppen...daar begreep ik niks van, mensen die wilden stoppen met roken. De meeste mensen menen dat ook helemaal niet, daarom mislukt het ook zo vaak. De meeste rokers vinden roken veel te lekker om mee te stoppen, maar ja...tis nogal ongewenst gedrag en niet zo best voor je fysiek. Dus, toen ik zwanger was, en het niet alleen om mijn gezondheid ging, ben ik gestopt. Na twee kinderen en bijbehorende borstvoeding, was ik ook absoluut van plan weer gewoon lekker verder te roken. Toen die dag gekomen was, en ik mijn sjekkie met grote aandacht had gedraaid....ging ik de tuin in "hello darkness my old friend"...daar was je weer. .....eeeeen....duizelig!!!!Zó duizelig dat ik voorover kiepte en met mijn handen op de grond moest steunen. Fuuuuuuck. Ik kon niet meer roken. Roken...stuk!Neeee!!!Maar ja...duidelijk was het wel...dat was niet meer voor mij. Snif. Het grappige is dat ik in mijn dromen wél kan roken. Ik weet in die dromen zelfs dat ik eigenlijk niet meer rook, maar dat het in mijn dromen geen kwaad kan. En ook in mijn dromen is het altijd...pakkie drum met rizla rood. Inge

Mijn ongezochte vriend....Mijn hoofd en mijn romp zijn het vaak niet met elkaar eens. Tenminste, ik denk dat dat het is, als ik af ga op het protest van het verbindende deel, mijn nek.Bijzonder onhandig is het, dat dit conflict zich vooral afspeelt als ik slaap, en ik dus niet zo goed weet waar de onenigheid over gaat. Nieuwe matrassen en vele hoofdkussens verder, moet ik toch concluderen dat het probleem niet ligt aan uiterlijke factoren, maar iets dat zich in mij afspeelt. Nou droom ik vaak echt gruwelijk spannend. Vaak droom ik hele verhalen waarin ik onderdeel van een ondergrondse verzetsbeweging en zijn we onderweg om iets op te blazen of iemand te redden. In films is dat hartstikke spannend, maar in mijn dromen ben ik doodsbang. Het is iets dat ik moet en wil doen...maar ik vind het echt zo eng. Daar ga je niet echt fijn ontspannen door slapen dus. Maar al te vaak word ik dus wakker, midden in de nacht, met gemeen stekende pijn die vanuit mijn nek mijn hoofd in schiet, helemaal naar mijn oog. (enkelvoud, want het is altijd rechts) Het enige dat ik dan kan doen is naar de badkamer gaan om te bewegen, dansen, wiebelen, strekken, tai chi improvisaties doen om vrede te stichten tussen mijn hoofd en de rest van mijn lijf, en mijn nek te laten verzachten. Vaak lukt dat...soms lukt het niet. En dan ligt daar altijd die strip paracetamol. De vriend die ik altijd met tegenzin op zoek, maar oh wat ben ik er soms blij mee. Mijn ongewenste bedgenoot, die altijd de verlichting brengt die me weer in slaap doet vallen. De vriend die ik niet wil tegenkomen, maar altijd dankbaar ben dat het er is. Inge

Dat ik een Pepperhead - rockinfreakaputamus - ben was je denk ik niet ontgaan? Zelfs in de webadres regel kun je dat zien, het icoontje. Ik ben al fan van ze sinds "The Uplift Mofo Partyplan"van 1987. En dat is sindsdien alleen gegroeid. Dat is inmiddels bijna 34 jaar groei...sjonge.In 2013 besloot ik - na een jaar of 12 verlangen en twijfel - dat ik eindelijk DE tattoo ging laten zetten.De tattoo die Anthony Kiedis en John Frusciante beiden ook hebben ...op de foto boven, de pols van Kiedis op de hoes van "Blood Sugar Sex Magic". Natuurlijk moest die gezet worden door Henk Schiffmacher (die het logo heeft bedacht én bij de mannen heeft gezet)  en die was dat gelukkig met me eens. Vol goede moed vertrok ik met (een nieuwsgierige) zoon naar Amsterdam 'to get inked" Shop gevonden en naar binnen en meteen dacht ik: 'kan ik nog weg?"Mijn polsen..helemaal nog maagdelijk leeg...."zoon, maak es een foto"...moet ik dit nou wel doen? Waar ben ik aan begonnen...waarom bedénk ik toch zulke dingen!Henk maakte het extra spannend door er niet te zijn. "Hij zal zo wel komen"(ik kan best weggaan...is mijn eer heus niet te na)Na een uur: "Ik bel em wel even", zei de dochter van Henk. En: "iemand anders kan het ook wel doen" "Neee", zei ik beslist, "ik wil em echt van Henk"(ik kon best weggaan...had hij maar niet te laat moeten komen) Maar na bijna twee lange uren wachten kwam Henk - levensgroot - binnen. En die man is aanwezig hoor! Zijn energie vult meteen de hele ruimte. Ik denk dat er zo'n 5 andere mensen aan het werk waren om 5 anderen van inkt te voorzien, maar die verdwenen bijna in zijn presence. "haaa...die heb ik ontworpen wist je dat? Deze kleur? Even zoeken...zo klaar hoor..."(heeelp) "Kom maar, zit hier, leg je hand daar neer, ja daar"Ik mompelde nog iets van...ik wil em graag daar, zo...Henk keek me lachend aan en zegt: "Ik heb het vaker gedaan hoor"Bloos. Here we go....ik geef me over. WOOOO - vloek - dát doet zeer!!!!Drie streepjes...nog vijf te gaan....au au au!!! (ik had me nooit zo heel erg gerealiseerd dat zo'n tattoo naald een naald is...en dat dat echt heus pijn doet) "Zo  zegt Henk na een kwartiertje, "ik ben al begonnen met inkleuren hoor"Wat wát  huh nee, "neeeee...ik wilde alleen de outline!" De hele zaak lachen...en Henk zegt: "oh...nou, dit is veel mooier" en de andere tatoeëerders  waren het daar mee eens. Ok...ik geef me over. (eigenlijk was ik het er ook wel mee eens, maar ik had een beetje laf besloten alleen de outline te doen...want dat zou niet zo erg opvallen?)Ergens in het hele gebeuren liet ik me nog ontvallen - in al mijn onschuld - dat het mijn enige tattoo zou zijn....en echt de hele zaak schoot in de lach. Pfff...tsss.... Wel een hilarisch detail....ze werken natuurlijk super hygiënisch, alles is steriel, Henk deed keurig handschoentjes aan enzo....en halverwege hoestte hij nogal...en deed daarbij keurig zijn - gehandschoende - hand voor zijn mond. En toen ging hij verder hahahaha....ach ja..ik dacht, als ik nu ziek wordt...dan toch in ieder geval door de master himself!Na uuuren lijden was het klaar. Nou ja...ik denk een half uur, maar zo voelde het niet. Plakplastic erover, en klaar. Ik was echt diep onder de indruk van wat er gebeurd was. Een beetje bibberig liepen we terug naar het station....blij dat zoon bij me was, want ik voelde me een beetje zweverig. Het ritueel had een veel diepere indruk op me gemaakt dan ik had voorzien. Je weet wel, in "Miami Ink" lopen ze immer tralala naar binnen, bzzzzzt tattootje, en tralala weer naar buiten. Nou...ik tralalaade niet echt...ik was emotioneel en aangedaan. Waarom weet ik nog steeds niet precies..het is een soort verbinding die je aangaat. Een permanente verbinding.Hoe dan ook...het ontroerde me en ik was zó blij dat ik het had aangedurfd. En nog...ik heb nooit een seconde spijt gehad van mijn besluit. Ik kijk nog elke keer met een soort kleine verliefdheid naar mijn pols. Over precies 13 dagen heb ik weer een afspraak bij mijn tattoo artist. Ja...'mijn' artist, want ik ben inmiddels vaste klant bij Claire Obscura, waar eigenaresse Josephine mijn hele rechterarm voorziet van liefs dat bloeit en groeit...en altijd kan doorgroeien. Maar daarover een andere keer meer. Dit is tenslotte  'me and my me and my tattoos 1". En d'r komt nog veel meer....want ja...de hele zaak schoot toen terecht in de lach. Eénmaal begonnen...dan wil je meer!!Dus...tot later..tot meer. liefsInge

Pepper & Simon

Me and my me and my friends, da's een nummer van de Red Hot Chili Peppers. Luister..https://www.youtube.com/watch?v=GmoS_E4qhDs&ab_channel=000Christoph000Dat maakte het wel de lekkerste titel voor deze blog...want iedereen die mij kent weet dat ik idolaat van deze band ben. Niet voor niets is mijn eerste tatoeage geweest, het logo, de 'star of infinity' ofwel, de 'angels asshole'. Gezet door, jawel, Henk 'Henky Penky' Schiffmacher himself. Ik had er echt twaalf jaar over getwijfeld, een tattoo, en toen ik besloot het gewoon te doen, moest dat natuurlijk door hem gedaan worden. Hij was het met me eens. Kijk...jammer dat Henk op de foto niet dezelfde tattoo aan het zetten is bij Anthony..nou ja...

John, Frans en Anton...een aantal jaren was dat eigenlijk bijna één woord voor mij. En ja..dat zijn hun echte namen. Andere namen verzinnen is een beetje zinloos...mensen die hen en mij kenden weten toch wel dat ze niet Piet Eend en Jan heten. En mensen die hen niet kennen zal het een zorg zijn hoe ze heten.